W imię Graala

Heinrich Himmler był człowiekiem opętanym, ale czasem potrafił jednak odróżniać historię od mitów. W 1942 roku rozpoczął tajny bój o najcenniejszy ze skarbów.

O fascynacji nazistów starożytnymi legendami, zwłaszcza mitem o Hiperborei pisaliśmy już na Tungusce. W 1938 roku Himmler wysłał do Tybetu ekspedycję, która miała poszukiwać korzeni rasy aryjskiej, a przy okazji nagrabiła z buddyjskich świątyń całą masę bezcennych artefaktów. Apetyt szefa SS nie ograniczał się do posążków orientalnych bożków czy kilku mieszków złotych monet z czasów rzymskich. Wykorzystując swoją nieograniczoną władzę, miał zamiar sprawdzić czy święty Graal istnieje naprawdę. Nie jako symbol, lecz jako całkiem materialny przedmiot sprzed 2000 lat. Często podejrzewa się, że to była jego obsesja numer jeden – żadne tam władanie światem czy rozszerzanie przestrzeni życiowej dla swego narodu.

Najpierw powiedzmy sobie parę słów a propos mitologii, którą próbowali obudowywać się ideolodzy III Rzeszy. Paradoksalnie, korzenie ich fanatycznej wiary w potęgę rasy aryjskiej stworzyła Rosjanka, Jelena Pietrowna Bławatska (1831-1891). Była medium, podróżniczką, a także wydawcą magazynu teozoficznego o wiele mówiącej nazwie „Lucyfer”. Według Bławatskiej, pierwotnie Ziemię zamieszkiwało pięć ras. Pierwsza z nich przybyła wprost z nieba i nawet Rosjanka, mimo swych medialnych zdolności nie była w stanie nic więcej o niej powiedzieć. Kolejna rasa zaludniła leżący gdzieś w okolicach bieguna północnego ląd Hiperborei. Trzecia rasa zasiedlała Lemurię na Oceanie Indyjskim. Rasa gigantów zamieszkiwała położoną na Atlantyku wyspę Atlantydę, która zniknęła z ziemi po wielkim kataklizmie. Część mieszkańców Atlantydy miała się jednak uratować i przenieść do krainy Thule (prawdopodobnie chodziło tu o Islandię), by dać początek rasie aryjskiej. To była piąta, współczesna już rasa. Z Thule rozprzestrzeniła się do Europy, a potem dalej do Azji. Tyle Bławatska i jej wyobrażenia, a co Himmler wiedział ze starożytnych kronik?

W rzymskich podaniach znajdowała się informacja, że po złupieniu drugiej świątyni jerozolimskiej, legiony przywiozły w 70 roku n.e. cesarzowi Wespazjanowi bezcenne przedmioty. Jakie? Nie było co prawda wprost wspomniane, że znajdował się wśród nich kielich z którego Chrystus pił podczas Ostatniej Wieczerzy oraz mojżeszowa Arka Przymierza, ale Himmler domniemał, że mogło tak być. W każdym razie bliskowschodni skarb istniał i spoczywał w Rzymie aż do najazdu Wizygotów w 410 roku. To wtedy właśnie barbarzyńcy po raz pierwszy zapukali do bram Wiecznego Miasta. Nastał upadek wielkiego Rzymu, moment w historii, gdy dzikie plemiona zaczęły bezkarnie wdzierać się do stolicy niepokonanego dotąd imperium.

Państwo Wizygotów rozciągało się na terenach obecnej południowej Francji. Przywiezione z Rzymu przedmioty złożyli w jaskini Sabarthes, nieopodal Carcassonne. Po upadku Wizygotów na tych terenach urzędowali Katarzy, łączący w swych wierzeniach chrześcijaństwo z gnozą. Swą główną twierdzę, ostatni bastion mieli w Montsegur (na zdjęciu). Jest to mały zameczek osadzony na szczycie wielkiej góry. Katarzy zwalczani przez Kościół katolicki, zostali w końcu wyparci, ale być może zdołali ukryć odziedziczone po Wizygotach tajemnice. W każdym razie wszystko wskazywało na to, że jeśli święty Graal istnieje, to powinien być ukryty gdzieś na terenie południowej Francji. Ta jak wiadomo, od 1940 roku znajdowała się pod kontrolą Niemiec.

Od mitów i starożytnych kronik, dochodzimy do teraźniejszości. O całej sprawie opowiada książka Robina Macknessa zatytułowana „Oradour: Massacre and Aftermath”. W Polsce z kolei ukazała się nakładem wydawnictwa Amber książka zatytułowana „Święty skarb”, której Mackness był współautorem. Kim był Mackness? Przemytnikiem, którego w latach 80-tych schwytano podczas próby przewożenia 20 kilo złota do Szwajcarii. Po wzięciu na przesłuchanie, zeznał, że przewoził skarb z czasów II wojny światowej, a dokładniej rzecz biorąc pochodzący z podległej Himmlerowi dywizji „Das Reich”. Operowała ona w 1944 roku na terenie południowej Francji. W tamtych rejonach doszło wówczas do dziwnego zdarzenia. Oto 10 czerwca w położonym w środkowej Francji miasteczku Oradour-sur-Glane ekipa „Das Reich” zamordowała 642 mieszkańców, czyli praktycznie całą populację. Oficjalny powód – odwet za zabicie przez francuski ruch oporu jednego z esesmanów. Tyle że analiza podobnych zachowań hitlerowców nie wskazuje, żeby kiedykolwiek posunęli się oni we Francji do tak masowego terroru w odpowiedzi na wymierzone przeciwko nim działania. Dodatkowo, wszystkich dorosłych mężczyzn przesłuchiwano przez dwie godziny tuż przed egzekucją.

Faktem jest, że południowa Francja była z początku nieokupowana. Wojska niemieckie wkroczyły do niej dopiero w listopadzie 1942 roku. Dziwnym zbiegiem okoliczności do Montsegur zaraz po ustaniu zimy zjechała ekipa geologów i historyków, którzy rozpoczęli na miejscu intensywne prace wykopaliskowe. Bardzo uparcie szukali również w okolicy miasteczka Lapeyre. To tam latem 1944 roku pofatygował się z samego Berlina nazistowski spec od kultury i ideologii rasowej, Alfred Rosenberg. Cel misji? Nieznany. W tym rejonie stacjonowała również dywizja „Das Reich”, która dokładnie 8 czerwca rozpoczęła marsz na północ, w kierunku Niemiec. Wiemy co wydarzyło się dwa dni później.

Skarb z Jerozolimy był rzeczywisty. Z pewnością nie były to góry złota, ale zapewne nieliczne artefakty o nieocenionej wartości historycznej. Rzymskie legiony nie przywiozły ze sobą owoców kokosowych czy soku z granatów. To, co się później działo z tym znaleziskiem, jest opisywane przez ludzi, których się często określa mianem mitomanów. Oficjalna wersja wciąż bowiem brzmi: święty Graal to jedynie mit, tania pożywka dla pismaków pokroju Dana Browna. Nic ponadto.

Źródło grafiki: pixabay.com