Dyski z chińskich gór

Lokalni ludzie mówią o ponurej tajemnicy sprzed 10 tysięcy lat ukrytej w tej niedostępnej okolicy. Chińskie Roswell? To zbyt banalne porównanie.

Bayan Har Shan pozostaje jednym z najbardziej niedostępnych rejonów Chin, blisko granicy z Tybetem. Tamtejsze góry sięgają od 2 do 5 tysięcy metrów. Występują tu wieczne śniegi. Przyroda jest dzika, a ludzkie osiedla bardzo nieliczne. Zbocza północe są łagodne, południowe zaś opadają stromo ku dolinie rzeki Jangcy. To miejsce do którego, podobnie jak w niedostępne regiony Syberii, zapuszczają się jedynie śmiałkowie. Sam wielki Lovecraft mógłby tutaj umiejscowić swoje „W górach szaleństwa”.

W dziesiątkach publikacji internetowych ów region określany jest mianem Baian-Kara-Ula. Pisząc ten artykuł, nie udało nam się ustalić czy jest to starożytna nazwa Bayan Har Shan, czy po prostu nazwa nieprawdziwa, bezmyślnie powielana metodą „kopiuj i wklej”.

W każdym razie w latach 1937–38 ekspedycja dowodzona przez archeologa z Chińskiej Akademii Nauk w Pekinie próbowała znaleźć schronienie w wysokim paśmie owych gór. Badacze przypadkowo natknęli się na całkiem dobrze wyposażoną jaskinię. Narzędzia z epoki kamiennej, pięściaki, resztki ognisk i setki zwierzęcych kości sugerowały, że kiedyś tliło się na tych terenach życie. Ekipa przechodząc dalej, dotarła do całej sieci jaskiń. Cześć z nich miała ściany o niezwykłej gładkości, jakby pokrytych szkliwem powstałym na skutek działania wysokiej temperatury. Całość tworzyła istny labirynt korytarzy. Niektóre z nich zdobiły naskalne inskrypcje. Na ścianach widniały rysunki przedstawiające Układ Słoneczny oraz połączone liniami nieznane układy gwiezdne. Badacze odkryli też kilka ułożonych w rzędzie grobów, zawierających dziwnie wyglądające szkielety, z których każdy mierzył około 120 centymetrów długości i miał nienaturalnie dużą czaszkę. Pierwszą myślą było, że to szkielety nieznanej małpy górskiej. Tylko co to za dziwne małpy, które grzebią swoich współplemieńców w jaskiniach?

Wraz ze szkieletami pogrzebanych miało być kilkaset kamiennych dysków. Każdy o średnicy około 30 cm, mający w środku otwór i wyryte na swej powierzchni nieznane hieroglify. Wiek znaleziska określono rzekomo na około 10 tysięcy lat p.n.e. Nazwano je kamieniami Dropa, od nazwy tajemniczego plemienia, przy których zostały odkryte. Bo o ile same dyski stanowiły i stanowią przedmiot debat, o tyle wydobycie wspomnianych szkieletów uchodzi raczej za fakt.

Wojenna pożoga usunęła niezwykle znalezisko na dalszy plan. Badania zawieszono, zaś znalezione dyski zostały umieszczone w magazynie. O całej historii zapomniano na kolejnych dwadzieścia lat. W 1958 r. dyski Dropa miał wypożyczyć do badań tajemniczy Tsum Um Nui. Nie wiadomo kim był ani co dokładnie z nimi zrobił. W każdym razie niepotwierdzone relacje donosiły, że Tsum rozszyfrował zawarte na dyskach inskrypcje, donoszące rzekomo o katastrofie pozaziemskiego pojazdu około 10 tysięcy lat temu.

Od tego czasu dyski miały się pojawiać w różnych muzeach. Pisały o nich gazety, zwłaszcza niemieckie. Pisał o nich Erich von Daniken w robiących furorę „Rydwanach bogów”. Badać je również mieli uczeni radzieccy, którzy odkryli w nich kobalt, chrom, molibden i inne rzadkie pierwiastki, nie występujące w takiej konfiguracji w naturalnych warunkach. Jednak po 1990 r. wszelki ślad po dyskach zaginął.

Dzisiaj nie wiadomo czym były dyski Dropa. Mitem? Sfabrykowanym świadectwem? Ale w jakim celu? Fakt, że obecnie nie posiadamy ani jednego egzemplarza nie przekreśla tego, że przez lata o nich pisano. Są ludzie, którzy do twierdzą lub twierdzili, że widzieli je w latach 70. w chińskich muzeach. A dziwaczne szkielety z jaskiń? Znaleziono z tuzin wyjaśnień dla ich szokujących kształtów, od promieniotwórczości po nietypową dietę.

Gdy już się wydaje, że chwytamy Nieznane za stopę, ono znów się wyślizguje.

Źródło grafiki: (C) Piotr Mańkowski